W przeciwieństwie do nabycia nieruchomości w drodze umowy darowizny, nabycie nieruchomości w drodze umowy o dożywocie wiążę się nierozerwalnie z obowiązkiem realizacji przez nabywcę pewnych obowiązków wobec zbywcy (sprowadzających się w głównej mierze do zapewnienia zbywcy dożywotniej opieki – zgodnie z treścią przepisów Kodeksu cywilnego powinien on przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym).

Prawo dożywocia jest wpisywane w dziale III-cim księgi wieczystej prowadzonej przez sąd dla nieruchomości.

Nabycie nieruchomości w drodze umowy darowizny nie wiążę się z koniecznością zapłaty jakiegokolwiek podatku, jeżeli nabywcą jest wstępny/ wstępna (np. jedno lub oboje rodziców, dziadek, babcia), zstępny/zstępna (np. syn, córka, wnuk, wnuczka, etc.), rodzeństwo (brat lub siostra), albo małżonek. Inaczej jest przy nabyciu na podstawie umowy o dożywocie. Przeniesienie własności nieruchomości w drodze umowy o dożywocie wiąże się zawsze z koniecznością zapłaty przez nabywcę nieruchomości podatku od czynności cywilnoprawnych (pcc) w stawce 2% od rynkowej wartości nieruchomości. Podatek ten płaci się u notariusza, który następnie, jako płatnik tego podatku, przekazuje go w całości właściwemu Urzędowi Skarbowemu.

Przy obliczaniu tzw. zachowku dolicza się do spadku wartość darowizn dokonanych przez spadkodawcę, nie dotyczy to natomiast wartości nieruchomości przekazanej w drodze umowy o dożywocie.

W drodze umowy o dożywocie nie można przenieść spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu (w tym przypadku zostaje jedynie umowa darowizny).

W umowie darowizny nieruchomość można obciążyć na rzecz darczyńcy dożywotnią i nieodpłatną służebnością osobistą mieszkania, polegającą na prawie do dożywotniego zamieszkiwania przez darczyńcę w lokalu mieszkalnym bądź w budynku mieszkalnym oraz do korzystania ze wszystkich znajdujących się w tym lokalu bądź budynku pomieszczeń. Taka służebność jest wpisywana do księgi wieczystej prowadzonej dla danej nieruchomości (w dziale III-cim). Jeżeli obdarowany zbędzie nieruchomość obciążoną służebnością, wówczas nowy właściciel ma prawny obowiązek respektowania prawa osoby uprawnionej z tytułu takiej służebności do zamieszkiwania w lokalu bądź budynku oraz do korzystania ze wszystkich znajdujących się w nim pomieszczeń, o ile osoba uprawniona sama dobrowolnie nie zrzeknie się przed notariuszem swojego prawa.

Umowa majątkowa małżeńska (tzw. intercyza) może poprzedzać zawarcie małżeństwa. Należy tylko podać planowaną datę ślubu, od którego to dnia umowa taka wywoła skutki prawne. Umowa majątkowa małżeńska może być zmieniona albo rozwiązana. W razie jej rozwiązania w czasie trwania małżeństwa, powstaje między małżonkami wspólność ustawowa, chyba że sami małżonkowie postanowią inaczej.

Do sądowego stwierdzenia nabycia spadku właściwy jest wyłącznie sąd ostatniego miejsca zwykłego pobytu (tzn. ostatniego stałego miejsca zamieszkania) spadkodawcy, i to do tego sądu trzeba złożyć wniosek o stwierdzenie nabycia spadku. Sąd wydaje postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku po przeprowadzeniu rozprawy, na którą wzywa wnioskodawcę (tego ze spadkobierców, który złożył do sądu wniosek o stwierdzenie nabycia spadku) oraz pozostałych spadkobierców ustawowych i testamentowych. Jednakże niestawienie się przed sądem pozostałych spadkobierców, za wyjątkiem samego wnioskodawcy, nie blokuje rozpoznania sprawy i wydania orzeczenia (postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku). W sądowym postępowaniu o stwierdzeniu nabycia spadku istnieje możliwość reprezentowania jednego lub wielu spośród spadkobierców przez pełnomocnika.

Akt poświadczenia dziedziczenia może być sporządzony przez notariusza, o ile zmarły miał ostatnie stałe miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (i był obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej). W przypadku poświadczenia dziedziczenia dokonywanego przez notariusza wymagane jest, inaczej niż w toku sądowego postępowania w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku, osobiste i jednoczesne stawienie się przed notariuszem wszystkich spadkobierców ustawowych i testamentowych (wykluczone jest w tym przypadku reprezentowanie choćby tylko jednego ze spadkobierców przez pełnomocnika, nawet jeżeli samo pełnomocnictwo byłoby sporządzone przez notariusza w formie aktu notarialnego).

Zgodnie z treścią art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do majątku osobistego każdego z małżonków należą m.in. rzeczy (w tym nieruchomości) nabyte przed zawarciem małżeństwa, rzeczy (w tym nieruchomości) nabyte w czasie trwania małżeństwa przez dziedziczenie lub darowiznę, a także rzeczy (w tym nieruchomości) nabyte w zamian za składniki majątku osobistego. W innych przypadkach nieruchomość może zostać nabyta tylko i wyłącznie do majątku wspólnego, i nabycie takie wymaga uczestnictwa drugiego małżonka (jego stawiennictwa lub udzielenia przez niego wcześniej pełnomocnictwa bądź zgody), także w sytuacji, w której nabycie następuje w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez tylko jednego z małżonków. W razie zamiaru nabycia nieruchomości przez jedno z małżonków za środki z majątku osobistego, drugi z małżonków powinien potwierdzić przed notariuszem, że środki te faktycznie pochodzą z majątku osobistego tego małżonka, który zamierza nabyć nieruchomość.