W przeciwieństwie do nabycia nieruchomości w drodze umowy darowizny, nabycie nieruchomości w drodze umowy o dożywocie wiążę się nierozerwalnie z obowiązkiem realizacji przez nabywcę pewnych obowiązków wobec zbywcy (sprowadzających się w głównej mierze do zapewnienia zbywcy dożywotniej opieki – zgodnie z treścią przepisów Kodeksu cywilnego powinien on przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym).

Prawo dożywocia jest wpisywane w dziale III-cim księgi wieczystej prowadzonej przez sąd dla nieruchomości.

Nabycie nieruchomości w drodze umowy darowizny nie wiążę się z koniecznością zapłaty jakiegokolwiek podatku, jeżeli nabywcą jest wstępny/ wstępna (np. jedno lub oboje rodziców, dziadek, babcia), zstępny/zstępna (np. syn, córka, wnuk, wnuczka, etc.), rodzeństwo (brat lub siostra), albo małżonek. Inaczej jest przy nabyciu na podstawie umowy o dożywocie. Przeniesienie własności nieruchomości w drodze umowy o dożywocie wiąże się zawsze z koniecznością zapłaty przez nabywcę nieruchomości podatku od czynności cywilnoprawnych (pcc) w stawce 2% od rynkowej wartości nieruchomości. Podatek ten płaci się u notariusza, który następnie, jako płatnik tego podatku, przekazuje go w całości właściwemu Urzędowi Skarbowemu.

Przy obliczaniu tzw. zachowku dolicza się do spadku wartość darowizn dokonanych przez spadkodawcę, nie dotyczy to natomiast wartości nieruchomości przekazanej w drodze umowy o dożywocie.

W drodze umowy o dożywocie nie można przenieść spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu (w tym przypadku zostaje jedynie umowa darowizny).